Eşim, kahvaltısını hızlıca yapıp işe gitmek için hazırlanıyordu. Yüzünde biraz endişe vardı, ama bunu bana belli etmek istemiyordu. “Hava çok kötü,” dedi, “ama yetişmem gereken bir toplantı var.” Sesinde, biraz da olsa endişe duyduğunu hissedebiliyordum. Onu kapıda uğurlarken, içimi bir huzursuzluk kapladı. “Dikkatli ol, lütfen,” dedim. Bana her zamanki gibi güven verici bir gülümsemeyle baktı ve “Merak etme, hemen dönerim,” diyerek evden çıktı. O kapı kapanır kapanmaz, içimde garip bir boşluk hissettim. Yağmur daha da hızlanmıştı. Camdan dışarı bakarken, rüzgarın şiddetiyle savrulan yağmur damlaları beni daha da endişelendiriyordu. Eşim arabasıyla işe gidiyor olabilirdi ama yollar tehlikeli olabilirdi.Üsteki resimden diğer sayfaya geçiş yapınız…