PASTA KESİM SIRASINDA DAMADIM ŞAKA OLARAK YÜZÜMÜ PASTAYA ÇARPTI

Başımı salladım, ama gözyaşlarım taşmak üzereydi. Utanç derinden yaraladı ama Ryan’ın varlığı bir merhem gibiydi.
Ryan, Ed’e döndü. “Bilirsin, birini sevdiğinde, onu sırf gülsün diye yerin dibine sokmazsın,” diye devam etti sesi giderek güçlenerek. “Onu yüceltirsin. Bugünün aşk kutlaması olması gerekiyordu, onunla alay etmek değil.”
Ed’in yüzü düştü, yaptıklarının ağırlığı sonunda üzerine çöktü. Oda, elbise hışırtıları ve beklenmedik olayların gidişatını anlamaya çalışan konukların fısıltıları dışında sessizdi.
Ryan derin bir nefes aldı, sonra kimsenin beklemediği bir şey yaptı. Yüzüme bulaşmış olan pastadan bir parça alıp havaya kaldırdı. “Gerçek bir kutlama görmek ister misiniz?” diye sordu kalabalığa, gözlerinde çocukluğumuzun anılarını hatırlatan şakacı bir parıltıyla. Hiç beklemeden sırıtarak bana döndü ve burnuma hafifçe biraz krema sürdü.
Gerilim dağıldı. Kahkahalar yükseldi; alaycı bir kahkaha değil, odayı sıcaklıkla dolduran gerçek bir kahkaha. O anda Ryan, utanç verici bir sahneyi birlik ve neşe dolu bir sahneye dönüştürmüştü. Durumu mizahla yatıştırma becerisi, herkese günün gerçekte neyle ilgili olduğunu hatırlattı: bağ, aile ve sevgi.Go’rsele ilerleyn devamı diger sayfada..